Elke keer als ik in een ander land ben, zoek ik naar die kleine details in het dagelijks leven die verschillen van mijn leven in Nederland. Wat zijn de lokale gebruiken, de lokale producten en manier van communiceren in zo’n land. In deze blog de 10 dingen die mij het meest opvielen in China.
Geen zin in lezen? Dan kun je hieronder ook de podcast beluisteren.
Inhoud
De thermosfles
Ik reisde vooral in de omgeving van Shanghai, en het viel mij op dat elke Chinees een thermosfles met warm water of thee bij zich heeft. Of het nu de agent is die op de hoek staat, een winkelbediende, een toerist of een bouwvakker. Dat kleine flesje, soms een grote, is altijd in zijn/haar nabijheid. In restaurants heb ik ook regelmatig gezien dat obers gevraagd worden om het flesje bij te vullen.
Meestal zijn het flesjes van ongeveer 350ml, welke in een zijvakje van de tas wordt gedragen samen met een paraplu. Werkers hebben vaak een grotere thermosfles ergens op een bureau staan of in een hoekje weggezet.
In een gesprek met een lokale expat, vertelde zij dat lokalen haar altijd vertellen dat ze voldoende warm water moet drinken, want dat is gezond.
De Chinese rij
Van te voren had ik al gehoord dat Chinesen niet écht aan rijen doen. Natuurlijk zie ik wel dat schoolkinderen in rijen worden gezet als ze op excursie gaan, maar die rijen zijn niet blijvend als men eenmaal in beweging komt.
Bij een metrohalte staat men in eerste instantie in een rij, zoals aangegeven middels een tekst op de grond, maar zo gauw als de metro is gearriveerd wordt de rij verlaten en dringt men naar voren. We leerden al snel mee te doen met dit gedrag, zodat we toch nog een goede plek konden veroveren in de metro of sneller door de poortjes konden.
Bij het kopen van een treinkaartje viel ons ook op, hoe mensen soms dicht op ons staan of als we bij het loketraam staan, naast ons komen staan alsof ze willen voordringen of na ons geholpen willen worden. Enkele observaties later, realiseer ik mij dat ze soms afkijken hoe één en ander gaat of dat men inderdaad voor probeert te gaan, maar dan vanwege het feit dat ze via een ander loket zijn doorverwezen naar ons loket.
Niet iedereen wil voorkruipen, het is gewoon een manier van doen.
Scooterjassen
Ik bezocht China in december en januari, gedurende de koudste maanden van het jaar. In Shanghai en omgeving komt de temperatuur dan niet boven de 12 graden en is het er continue vochtig vanwege de miezerregen en mist. Geen pretje om dan op een scooter te zitten. Dus wat doen de Chinezen? Ze voorzien hun scooters van een scooterjas. Een gewatteerd kleed met mouwen, welke aan het stuur wordt vastgemaakt. Op die manier zijn ze, als ze rijden beschermd tegen regen en de kou. Je treft ze aan in allerlei kleuren en vormen.
Geen telefoon, geen leven
De mobiele telefoon vormt het hart van het leven in China. Met de telefoon wordt betaald in winkels en restaurants, eten besteld, contacten onderhouden, reclames bekeken, spelletjes gespeeld en wat al niet meer…
Het was eigenlijk het eerste wat ons opviel bij onze aankomst in Shanghai. Iedereen, maar dan ook iedereen, zit of staat iets te doen op haar smartphone. Regelmatig probeer ik te spieken wat ze op hun telefoon doen. Sommigen waren aan het gokken, anderen zijn aan het chatten of lezen het nieuws.
Ik had graag gebruik gemaakt van AliPay of Wechat-pay voor het bestellen en betalen van onze maaltijden in restaurants, maar gedurende ons verblijf kon er nog geen buitenlandse creditcard gekoppeld worden aan deze apps. Beide apps zijn bijna verplicht om te hebben, zoals wij hier in Europa Whatsapp gebruiken.
Eén keer heeft de ober voor ons betaald via zijn AliPay, en hebben wij hem het geld gegeven. Hierdoor konden wij een voordeliger menu bestellen, die alleen online beschikbaar was.
Gelukkig lukte het ons wel om de DIDI-app op onze telefoon te downloaden, waarmee we gemakkelijk taxi’s konden bestellen. We konden alleen niet digitaal betalen, dus soms was de chauffeur wat verward als we met cash geld afrekenden. Dat is zó ouderwets in China!
Grappige Engelse vertalingen
Grappige of ietwat onhandige vertalingen komen we vaak tegen in landen waar Engels niet tot nauwelijks wordt gesproken, maar men toch toeristen of buitenlanders wil aanspreken. Dit geldt ook voor China, hieronder een selectie. van borden die wij tegenkwamen.
Overdracht normen en waarden in musea en op borden overal
In musea, maar ook op allerlei kleine bordjes in parken en zelfs op de wc wordt er aangegeven wat men van je verwacht. Teksten als ‘wees beschaafd, loop niet op het gras’, ‘de mensen van China laten zien dat ze hardwerkend zijn en loyaal aan hun leiders’ en meer van dat soort teksten, kom je overal tegen.
Het gaat zelfs zover dat er voorlichtingsfilmpjes zijn op metrostations die vertellen hoe je de roltrap moet nemen of behoort te gedragen bij het in- en uitstappen.
De meeste van deze video’s en teksten worden op een heel kinderlijke manier verteld of verbeeld. Veel cartoonfiguren en simpele deuntjes moeten ervoor zorgen dat de boodschap overkomt.
Veel normen en waarden worden in deze teksten en video’s overgedragen. Maar niet alleen daar, op straat wijzen agenten en andere toezichthouders mensen ook op afwijkend gedrag. Dat betekent niet dat alle Chinezen zich vreselijk braaf en netjes gedragen. Er wordt nog steeds heel luid gesproken in het openbaar, men gooit nog steeds afval op de grond en loopt of rijdt door rood licht.
Verheerlijking Revolutieperiode
Tijdens ons verblijf bezochten wij de steden Shanghai, Nanjing, Hangzhou en Suzhou. In al deze steden merkten wij dat de Revolutionaire periode (zoals ze dat noemen) hip en trendy is. Zo verbleven wij in Hangzhou in een hotel dat geheel in die stijl is ingericht. Hippe en dure winkelcentra’s worden gebouwd in de stijl uit die periode. In Nanjing zagen wij vanaf de grote stadsmuur hoe een hele wijk in die stijl werd gebouwd.
Verschillende flats uit latere periodes worden beplakt met grijze steenstrips, zodat het lijkt alsof ze van steen zijn gebouwd en uit die periode stammen.
De revolutieperiode duurde van 1911 – 1947. Het was het einde van de dynastieën en in die periode werd de republiek China opgericht. Economisch gezien, ging het toen goed met het land. In musea wordt vooral dat onder de aandacht gebracht, en niet de invasie en bezetting van Japan of de ongunstige relatie met westerse landen.
Wij vonden het heel bijzonder.
Corgi’s and poodles zijn de meest populaire honden
Misschien eten sommige mensen honden in China, maar tegelijkertijd zijn er ook heel veel hondenliefhebbers! Menig Chinees hebben we gezien, die hun hond aan het uitlaten waren. In de wintertijd worden ze dan ook nog in een ‘jas’ gehezen, waarbij alleen de billen van de hond onbedekt blijven.
Corgi’s, een enorm groot uitgevallen teckel, zijn populair, maar ook de mini-poedel kwamen wij veel tegen. De laatste niet zozeer op straat, maar op het terrein van de ‘compound’ waar wij onze housesit deden.
Toch houdt niet elke Chinees van honden. Ouders met kinderen maakten vaak een grote boog om ons heen als wij onze hond uitlieten of men stapte met grote angst bij ons in de lift.
Wel elektrische scooters, geen fietsen
Veel is er veranderd in China. Fietsers zijn er nog steeds, maar scooters hebben inmiddels het straatbeeld overgenomen. Dat wisten, maar we dachten toch nog in een stad te belanden vol stinkende scooters en auto’s. Als we op een drukke kruizing van Shanghai staan, en zien dat bij het groen worden van het stoplicht tientallen scooters wegrijden, maar we ze niet hoorden of roken. Vrijwel iedereen rijdt hier in een electrische auto of op een electrische scooter. Dat was even wennen.
Ook in andere steden moeten we regelmatig opzij springen voor een electrische scooter die ons wil inhalen, maar die wij niet horen aankomen.
Alles is en wordt gebouwd op groei
In Wuxi verbleven wij in een appartement op de 28ste etage van een enorm complex bestaande uit zeker 10 gebouwen van minstens 32 etages hoog. Niet alle appartementen worden bewoond, maar dat maakt niet uit. Ten oosten en ten zuiden van ons wordt gewoon doorgegaan met de bouw van appartementen. In deze nieuwe wijk waar we verblijven maken we kennis met de exapansiedrift van China.
Die valt ook op als je moderne musea bezoekt of treinstations. Om een treinstation in te gaan moet je meestal een aantal roltrappen op en kom je in een stationshal terecht dat zo hoog is, dat je je afvraagt waarom het zo groot moet zijn. In het gemeentemuseum van Wuxi belanden wij in een enorme hal en worden we van de ene grote ruimte naar de andere geleidt. De overlopen en trappenhuizen zijn megaruim opgezet. Alsof ze verwachten dat er een miljoen bezoekers per dag zullen komen.
Die grooschaligheid is imponerend en indrukwekkend. Je voelt je soms heel erg klein in China.
Cultuurverschillen zijn boeiend, en ik leer altijd veel over hoe het ook anders kan of hoe men omgaat met specifieke situaties en leefomstandigheden.
De thermosfles met warm water is een aanrader, maar wie in Nederland begint met de verkoop van scooterjasen? Ik heb ze nog niet gevonden op bol.com. Daar hebben ze alleen beenkleden…
Wil je dit artikel samen met nog 5 andere artikelen over China offline lezen?
Bestel dan de pdf van Kapelka Travel Magazine – China via Kapelka Books. Klik op de onderstaande foto om het magazine te bestellen voor €2.50.
Geef een reactie