Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. Online lees ik liefdesverklaringen van mensen die de stad roemen om haar mooie paleizen en oude straten. Maar, hooggespannen verwachtingen leveren vaak teleurstellingen op. Bij aankomst op het treinstation moet ik dan ook even slikken. Ik zie geen paleizen, maar vooral moderne winkelcentra en gebouwen uit de communistische periode. Pas nadat ik mij daar doorheen heb geworsteld, beland ik in het oude gedeelte van Dresden, gelegen aan de Elbe.
En ook het oude gedeelte straalt mij niet tegemoet met pracht en praal, maar dat komt misschien vanwege de grauwe herfstluchten en de miezerregen. Ik kan me voorstellen dat in de zomer, als de zon volop schijnt, de terrassen vol zitten en de boulevard langs de Elbe-rivier gevuld is met flanerende Duitsers en toeristen.
Daar waar in eerste instantie de sprankeling en rijkdom minder was dan verwacht, wordt dat meer dan gecompenseerd door de interieurs en collecties in de verschillende paleizen en musea, die ik later bezoek. Hier sprankelt het soms zelfs meer dan ik aankan.
Inhoud
Residentiepaleis
De mooiste schatten en pronkstukken zijn te vinden in het residentiepaleis. De historische groene kluis wordt ook wel de grot van Alladin genoemd. Zoveel goud, glitter en praal is daar tentoongesteld, dat je erdoor verblindt raakt. Deze ruimte is al sinds 1723 geopend als museum, want koning Augustus de Sterke wilde graag pronken met zijn rijkdom.
Voor mij was de nieuwe groene kluis al indrukwekkend genoeg. Van de ene vitrinekast met keramiek, ivoor en goud wandel ik naar de volgende. Juwelen, ivoren beeldjes, schilderijen en allerlei andere kunstwerken kom ik tegen, de één nog mooier dan de ander. Deze Augustus de Sterke moet écht rijk zijn geweest!
Bijzonder zijn de zalen gevuld met grote Ottomaanse tenten en de harnascollectie ernaast. Nu ben ik geen riddertype, maar hier worden ze wel erg mooi gepresenteerd met behulp van meer dan levensgrote paarden en mannequins. Ik kan het gewicht van de harnassen op mij voelen drukken, maar ook de waanzin ervaren van een verzamelaar die altijd meer wilde hebben.
Het geld voor zijn verzameldwang verkreeg koning Augustus de Sterke met de verkoop van wit porselein dat vanaf 1710 in Meissen werd gemaakt. De koning had met succes wetenschappers bij elkaar gebracht om het Chinese porselein na te maken. Daarnaast was hijzelf ook een groot verzamelaar van porselein en een deel van die collectie is in het nabijgelegen paleis Zwinger te vinden.
Zwinger
Recht achter het residentiepaleis ligt paleis Zwinger. Hier wordt nog volop gerenoveerd, waardoor niet de gehele schilderijcollectie van de oude meesters bewondert kan worden. Wij staan dan ook binnen 30 minuten weer buiten, omdat we gewoon niet zo onder de indruk zijn van religieuze schilderijen en portretten.
Met onze Dresden museumkaart is dat geen probleem. Voor 22 euro mag je twee dagen lang gratis verschillende musea in Dresden en omgeving bezoeken, waaronder ook het Residentiepaleis en de verschillende musea in het Zwinger paleis.
Voordat we galerij van oude meesters binnen gingen, hebben we eerst een wandeling over de balustrade van het in rococo-stijl opgetrokken Zwinger-paleis gemaakt. Op vier verschillende plekken kun je via een stenen trap naar de balustrade klimmen. Onderweg naar boven vullen beeldige engeltjes alle hoeken en gaten op. Boven aangekomen kun je over een balustrade van zeker 8 meter breed rondom het binnenplein lopen. Dat werd vroeger gebruikt voor evenementen, parades en toernooien en vanaf deze balustrades heb je perfect uitzicht over het terrein, zonder dat je als ‘royalty’ tussen de gewone mensen hoeft te begeven.
In één vleugel van het paleis bevindt zich een wiskundig en natuurkundig museum gevuld met bijbehorende instrumenten. De twee andere vleugels zijn gevuld met een deel van de porseleincollectie van de legendarische koning Augustus de Sterke. Eindeloos lange rijen met vazen, potten en beelden passeer je als je door de lange smalle galerijen heen en terug wandelt. Sommige stukken vallen echt op, anderen worden pas bijzonder als je dichterbij komt.
Frauenkirche
Volgens vele bezoekers is de Frauenkirche een van hun highlights tijdens een bezoek aan Dresden. Nu heb ik tijdens mijn bezoeken aan diverse Europese steden, al veel kerken gezien. Mijn verwachtingen waren dan ook laag, en zoals het gaat wanneer je lage verwachtingen hebt, valt het uiteindelijk reuze mee.
De Frauenkirche viel zelfs meer dan mee. Haar ronde interieur met allerlei balkonnetjes in verschillende vormen die boven en onder elkaar hangen, doen bijna Escher-like aan. Vanwege de zachte kleuren geel en blauw, voelt de ruimte ook erg knus en liefdevol. Deze kerk is dus absoluut niet kolossaal of intimiderend, zoals sommige kathedralen dat wel kunnen zijn.
Deze bijzondere kerk qua vorm en architectuur bleef na het bombardement op Dresden aan het einde van de Tweede Wereldoorlog in puin liggen, en alhoewel de kerk geld inzamelde voor de wederopbouw, is men pas na de eenwording met Duitsland écht van start gegaan.
Gedurende de jaren dat ze in puin lag, was de kerk niet alleen een herinnering aan het bombardement, maar het was ook de plaats waar Dresdenaren bij elkaar kwamen om in stilte te protesteren tegen de toenmalige DDR-regering. Deze vreedzame revolutie, die in verschillende Oost-Duitse steden plaatsvond, was mede aanleiding voor de val van de muur.
Onder de kerk vind je nog oude crypten, die nu niet meer als grafkelder worden gebruikt. Elke ruimte heeft een thema gekregen ter overdenking, zoals vrede of verzoening.
Een bijzonder detail is dat de zoon van de piloot die de kerk heeft gebombardeerd, een verguld kruis heeft geschonken welke nu bovenop de koepel van de kerk staat.
Albertinum
In Leipzig maakte ik in het museum voor beeldende kunst kennis met schilder David Heinrich Friedrich. Hij is de meeste bekende schilder uit de Duitse Romantische periode. Een periode waar dramatische landschappen op bijna impressionistische wijze werden geschilderd. In de Neue Gallerie in Berlijn zag ik meer van zijn werk, en na mijn wandelingen door Sächsische Schweiz, waar Friedrich veel van zijn inspiratie vandaan haalde, hoopte ik nog meer van zijn werken aan te treffen in het Albertinum.
In dit kunstmuseum dat zich richt op kunst vanaf de Romantiek bevinden zich echter relatief weinig schilderijen van Friedrich. Wel is er een grote collectie van de Duitse kunstenaar Max Klinger en zijn collega Gerard Richter. Op de begane grond staat een kleine maar overzichtelijke opstelling van beeldhouwwerken vanaf laat 19de eeuw.
De gebouwen in Dresden mogen dan door de regen en fijnstof een donkerzwart randje hebben gekregen, haar interieurs zijn blinkend schoon en gevuld met kunst die je doet watertanden van hebberigheid.
Meissen porseleinfabriek
Wie Dresden bezoekt, maar niet naar de porseleinfabriek in Meissen gaat, heeft iets gemist. Alle pracht en praal van Dresden kon alleen verzameld en gebouwd worden, dankzij het porselein dat hier vanaf 1710 wordt geproduceerd en de hele wereld overgaat.
Vandaag de dag is Meissen nog steeds een zeer succesvol Duits staatsbedrijf, dat aan het einde van de 19de eeuw bewust de keuze maakte om niet over te gaan tot het machinaal produceren van porselein, maar de ambacht in ere hield.
Een bezoek aan de fabriek en het bijbehorende museum start met een korte film waarin iets wordt verteld over de geschiedenis van het bedrijf. Daarna bezoek je vier verschillende ruimtes waar medewerkers van Meissen uitleg geven over hoe zij verschillende porseleinen voorwerpen maken. Van de mallen voor de basisvormen tot het schilderwerk voor de laatste ovenronde. Terwijl ze praten, werken zij aan verschillende porseleinen voorwerpen. Er is ook ruimte voor het stellen van vragen en naar aanleiding van een vraag legde één van de medewerkers uit dat als men bij Meissen gaat werken, men een jarenlang opleidingstraject volgt. Ondanks de strenge eisen en in mijn ogen soms wat eentonig werk, hebben zij geen gebrek aan personeel. Jonge mensen staan vandaag de dag nog steeds in de rij om voor deze fabrikant te werken.
Na deze introductie verkennen wij het museum om de verschillende topstukken uit hun collectie te bekijken. Er is aandacht voor verschillende periodes, verschillende stijlen, en ook materiaalgebruik. Ook is er een tijdelijke expositie dat dieper ingaat op internationale samenwerkingsverbanden met artiesten uit onder andere China en het Midden-Oosten.
Allemaal heel interessant en het maakte mij als niet keramiek-liefhebber zelfs enthousiast.
Kasteel Pilnitz
Ons bezoek aan kasteel Pilnitz, dat zoń 15 kilometer ten zuiden van Dresden centrum ligt, begint ongelukkig. De folder van onze museumkaart gaf aan dat we gratis naar binnen mochten, de kassamedewerker was heel duidelijk en vertelde dat we korting kregen, maar geen gratis toegang. Pas na thuiskomst las ik de kleine lettertjes op de museumkaart en zag daar inderdaad staan dat we geen gratis toegang hadden tot het Kunstgewerbemuseum van Kasteel Pilnitz.
Deze ongelukkige start vergeet ik al snel als we onder de poort door het binnenterrein opwandelen. Een perfect onderhouden tuin met hagen en rozenstruiken verwelkomen ons, wie kan dan nog boos blijven?
Eerst lopen we door het paleis met haar kamers, vele kunstvoorwerpen en pas als laatste bezoeken we het Kunstgewerbemuseum.
De IKEA begon in de jaren ’60 met zelfmontage en -bouw, maar ook in Oost-Duitsland leefde het idee van efficiënt en flexibel wonen. Ontwerper Rudolf Horn kwam toen met het concept van systeembouw. Mensen konden toen zelf hun wandkast vormgeven, zoals wij dat nu doen met de kasten van Ikea. In sommige steden mochten ze ook de indeling van een flat zelf bepalen. Een heel innovatief concept voor die tijd, en nadat het Kunstgewerbemuseum een oproep had geplaatst ter voorbereiding op de expositie over Rudolf Horn, bleken nog veel mensen zijn wandkasten en andere meubels in hun woning te hebben staan.
Deze inspirerende tentoonstelling is nu voorbij, maar kijk hier wat er nu tentoongesteld wordt.
Na de bezoeken aan de musea op het terrein, wandelen we gemoedelijk door de grote tuin met een gondela uit Venetië en een kleine oranjerie. We keren langs de rivieroevers van de Elbe terug naar de parkeerplaats om daar bij Bäckerei Wippler te genieten van een enorm groot stuk Schwarzwalderkirsch en worteltaart. Een perfecte afsluiter van ons bezoek aan Dresden!
Geef een reactie