Tussen Aljezur en Carrapateira, aan de westkust van de Algarve, ligt het dorpje Bordeira. Een toeristeninformatiebord langs de weg vertelt dat je in dit dorp van nog geen 200 inwoners een oude kerk, school en waterbron kunt bezoeken. Ook is er een uitkijkpunt.
Door haar ligging, ietwat landinwaarts, trekt dit pittoreske Portugese dorp weinig toeristen aan. Tijdens je bezoek en wandelingen in haar omgeving krijg je de kans om het Portugese leven van alledag te observeren.
Bordeira to the Sea wandeling
De gemarkeerde Bordeira to the Sea wandelroute begint op de parkeerplaats bij de ingang van het dorp. Veertien kilometer is de route naar de zee en weer terug. Het lijkt misschien een saaie wandeling, maar schijn bedriegt.
De wandeling begint langs kleine landbouwgronden omringd door vele soorten fruitbomen. Hier verbouwen de lokale bewoners hun aardappelen en groenten. Een kreek, omgeven door bamboeriet, voorziet de moestuinen van water. Al gauw maken de moestuinen plaats voor uitgestrekte weilanden. Deze staan vol met grote pollen lang en stug gras. Het is duidelijk dat dit een overloopgebied tussen de zee en het land is.
We passeren enkele oude en verlaten boerderijen, waarna we via een stevige klim aankomen bij het hogergelegen duingebied. De grijsgroene kleur overheerst, maar in het voorjaar verschijnen daar tussendoor gele, witte, paarse en soms rode bloemen. Het landschap lijkt daardoor sterk op een impressionistisch schilderij.
Al snel maakt het gravelpad plaats voor fijn duinzand. Het is soms ploeteren om vooruit te komen, maar het geluid van de golven motiveert ons om door te gaan.
Aangekomen bij de zee, is het even genieten. We horen de zee op de rotsen slaan en achter ons tjirpen de vogels. In de verte kunnen we nog net de huizen van Arrifana zien, maar niet het strand dat verder landinwaarts ligt.
Als we verder lopen langs de klifrand worden onze ogen getrokken naar de vergezichten langs de kustlijn en landinwaarts naar het kleurrijke duingebied, waar felgekleurde bloemen als boeien dobberen tussen de struiken.
In het voorjaar ligt het strand van Bordeira er rustig bij. Dit strand, dat tussen de dorpen Carrapateira en Bordeira inligt, trekt in het voorjaar vooral surfers en wandelaars. We zien enkele wandelaars rustig langs de zeelijn slenteren en via een grottunnel naar het tweede deel van het strand gaan. Enkele surfers liggen op hun plank in het water. Vol bewondering kijken we naar een vader met dochter die het koude water trotseert in slechts een zwembroek.
We verlaten het strand en keren via een zandpad terug naar Bordeira. Het duinlandschap gaat over in weilanden, waar koebellen gemoedelijk klingelen en het koren in de wind wuift. We vinden afkoeling in een klein bos met aangeplante dennenbomen. Deze dennenbomen hebben paraplu-vorminge kronen waaronder het lekker koel is.
Het bos gaat weer over in weilanden, en het zandpad wordt langzaam aan weer een gravelpad. Het pad kronkelt langs de voet van de heuvels terug naar het dorp. Als we uiteindelijk weer bij de moestuinen uitkomen, zien we drie mensen aan het werk. Eén van hen is aan het planten, de ander aan het harken. De derde persoon is bezig met het plaatsen van een afrastering. Samen zorgen ze ervoor dat er straks weer voldoende groente en fruit is voor een iedereen.
Endiabrada and the hidden lakes wandeling
De tweede wandeling vanuit Bordeira begint aan de andere kant van het dorp. Terwijl je het dorp doorloopt, passeer je eerst een oude kerk. Als hij geopend is, kun je haar beschilderde interieur bewonderen. Iets verder is het dorpsplein waaraan het enige café van Bordeira is gelegen. Dit plein wordt omringd door een verscheidenheid aan huizen. In het midden is een klein schaduwrijk plekje waar de lokale bewoners graag even zitten om de laatste nieuwtjes met elkaar te delen.
Als we het dorp verlaten, passeren we de oude basisschool en een waterbron. We hebben dan alle attracties van het dorp gezien.
Kort daarna treden we een stukje paradijs binnen. In het dal vlak achter het dorp stroomt een beekje waarlangs allerlei soorten bomen staan, waaronder kurkbomen en wilgen. Grote varens hebben zich ertussen genesteld en even lijkt het alsof we in een tropisch bos zijn. Het is er lekker warm, en door de vochtigheid ook lekker koel.
Na het kleine paradijs begint de klim naar boven, waarbij niet alleen de vegetatie verandert maar ook de temperatuur. We wandelen tussen aangeplante dennenbomen en wilde cistus rozen. Deze planten met hun plakkerige bladeren en grote witte bloemen geven een lekkere geur af. De lucht wordt al snel droger en we voelen de zon op onze hoofd branden. De stevige koele wind die hier normaal gesproken over de heuvels waait, is afwezig tijdens onze wandeling. Zelfs de windturbines op de heuvelkam draaien slechts langzaam in de wind of staan zelfs helemaal stil.
Na de afdaling komen we via een eucalyptus bos in een ander vallei terecht met vooral veel weilanden. Een veld vol klaprozen en andere veldbloemen wenkt ons dichterbij te komen. De olijfbomen beloven ons zelfs schaduw, maar we zien geen brug om de kreek met het snelstromende water over te steken. We genieten dan ook van een afstand van deze prachtige natuur.
In de verte horen we weer het geklingel van koebellen en even later zien we een twintigtal bruine koeien met lange gekrulde horens grazen. Een oude boerderij markeert het punt waar de verkorte wandeling van deze route weer aansluit op de gewone.
De verkorte route blijft in het dal, waardoor het een uitstekend alternatief is voor warme dagen of voor wie deze 16 kilometer lange wandeling net iets te lang vindt. Ook de wandeling Bordeira to the sea kent een vergelijkbare kortere variant.
De laatste kilometers wandelen we langs de voet van een heuvel met rotswanden. Bij terugkeer in het dorp zien we een oudere heer op het land werken. Hij is druk aan het schoffelen, zodat z’n planten beter kunnen groeien.
Eten in Bordeira
Na afloop van de 16 kilometer lange wandeling hebben we gegeten bij Cantina do Bordeira aan het dorpsplein. Haar kleine terras biedt plaats aan 12 mensen, en binnen in het café kunnen nog ongeveer hetzelfde aantal mensen plaatsnemen. Elke dag serveren ze hier een eigengemaakt lunchgerecht, welke door zowel lokalen als wandelaars gretig wordt afgenomen.
Daar waar Aljezur vrij druk is en Carrapateira zich volledig op toeristen en surfers richt, biedt Bordeira een inkijkje in het dagelijks leven langs de westkust van de Algarve.
Lees meer over Aljezur, Carrapateira en andere dorpen langs de westkust van de Algarve hier op mijn website.
Caroline
Leuke wandelfilmpjes, die geven een goede indruk van de natuur waar je doorheen loopt. Maar een eindshot van een terrasje met biertje en de dagschotel mag best wel het slot zijn.
Bedankt voor jullie films en beschrijvingen.
heleenwesterman
Helemaal mee eens, maar we hadden zo’n trek dat we helemaal vergeten zijn om een foto te maken haha… Helaas zijn we er ook niet meer terug gegaan, alhoewel we dat graag hadden gewild. Misschien volgend jaar weer!