Wat als je ziek wordt, tijdens je verblijf in China?

Je hoopt dat het jou niet overkomt, maar toch…. Bij aankomst in Shanghai was ik zo enthousiast over de stad, wilde ik zoveel ontdekken en ook nog zoveel mogelijk lokaal eten proeven. Ik gaf mezelf geen tijd om te herstellen van de jetleg of uit te rusten van weken hard werken in Nederland.

Zoveel enthousiasme leidde niet alleen tot een ernstige verkoudheid, maar ook tot een verstopte speekselklier met daar bovenop een bacteriële infectie in dezelfde klier. Het werd zo erg dat ik mijn kaken nog nauwelijks van elkaar kon halen, laat staan iets eten. Er zat dus niets anders op dan naar een dokter in China te gaan.

Stap 1 bij ziek worden in China

Voordat ik naar een dokter of ziekenhuis kon gaan, moest ik eerst bellen met mijn ziektekostenverzekering in Nederland (anderen moeten misschien hun reisverzekering bellen) om te melden dat ik ziek ben en in China een lokale arts wil bezoeken.

Ik heb een ziektekostenverzekering met werelddekking, wat mij slechts een 1 euro per maand meer kost. Hierdoor ben ik verzekerd voor geneeskundige kosten in het buitenland tot het bedrag dat ik anders in Nederland zou betalen.

Via Skype belde ik met de internationale hulplijn van mijn verzekering. De jongen aan de telefoon gaf aan dat ik zowel naar het staatsziekenhuis als naar een privékliniek kon gaan. In beide gevallen worden de door mij gemaakte kosten vergoedt, en kan ik bij terugkomst in Nederland een declaratie indienen om het geld terug te vragen. Ik moest wel duidelijke facturen kunnen inleveren en de verzekeraar wil vooral weten welke medicijnen ik precies voorgeschreven heb gekregen.

Bezoek aan staatsziekenhuis

Om mezelf niet gelijk op kosten te jagen, want je moet wel alle rekeningen eerst zelf betalen, ben ik eerst naar een staatsziekenhuis gegaan. We verbleven op dat moment in Wuxi, en onze gastheer raadde People’s Hospital aan. Dus namen wij de metro naar People’s Hospital. Daar aangekomen was het zoeken naar de VIP Ward. Deze afdeling is speciaal opgezet voor buitenlanders en ‘belangrijke mensen’. Hier is altijd iemand die een paar woorden Engels spreekt. Helaas konden we op het terrein en in de gebouwen nergens een bord vinden dat ons vertelde waar de VIP Ward zich nu bevond. Pas na 20 minuten hebben we met behulp van onze Google Translate app de ingang van het gebouw gevonden.

Eenmaal aangekomen bij de receptie van de VIP Ward, stapte al gauw een jonge vrouw in een witte jas op ons af. Haar Engels was beperkt, maar door te wijzen naar mijn keel die goed opgezet was, wist ze dat ik een arts moest zien. Ze haalde een grijsharige, kleine Chinese vrouwelijke arts erbij, die onder mijn kin voelde en de speekselklier aftastte. We stonden op dat moment nog steeds in de ontvangsthal van de VIP Ward.

Vervolgens gaf de jonge vrouw aan dat ik 150 Yuan moest betalen voor registratie. Dit deed ik, en daarna ging ze terug naar de spreekkamer van de oudere vrouwelijke arts die mij had onderzocht. In haar spreekkamer was ze bezig met een andere patiënt, maar konden ze blijkbaar ook tussendoor mij even bespreken. Enkele minuten later kwam onze jonge arts terug en moest ik nog een keer 150 Yuan betalen. Dit bedrag was voor een bloedonderzoek en een ultrasound van mijn keel. Als deze onderzoeken klaar waren, moesten we om 13.30 weer terugkomen naar de VIP Ward.

Een andere vrouw in paarse uniform, vermoedelijk een verpleegster, liep met ons mee naar de verschillende afdelingen voor het bloedonderzoek en de ultrasound. Zo werden we dankzij haar snel geholpen bij de bloedafname, waar men in mijn vinger prikte en een dun rietje met bloed vulde. Op de ultrasound-afdeling dook de dame in paars de eerste beste kamer in, zodat ik gelijk geholpen kon worden. Daar deed een jonge arts de ultrasound, en haar mannelijke collega die naast haar zat, legde gelijk de resultaten vast in een rapport. Een oudere dokter kwam er nog even bij ter controle, en daarna werd het rapport geprint en in mijn handen geduwd.

Daarna moesten we wachten tot 13.30. We gingen niet terug naar huis, maar aten onze lunch bij een buffetrestaurant vlakbij het ziekenhuis. Milton deed zich tegoed aan allerlei gerechten, ik at een lekkere creamy soep.

Toen we iets voor 13.30 terugkeerden naar de VIP-ward, werden we gelijk de kamer van de oudere vrouwelijke arts ingeleid. Deze dame sprak geen Engels, dus waren we aangewezen op de beperkte Engelse taalvaardigheden van haar jongere assistent. Dezelfde dame die ons die ochtend al had geholpen. Van hun gezicht kon ik aflezen dat mijn bloedresultaten niet geweldig waren, de dokter nam een houten spatel uit haar lade en keek nog een keer in mijn mond, mijn temperatuur werd gemeten en er werd meer in het Chinees gesproken. Gezamenlijk besloten ze dat ik nog een andere arts moest bezoeken. Dit keer nam de jonge vrouwelijke arts mij mee. We wandelden door een aantal gebouwen en kwamen toen terecht op een afdeling dat werd aangeduid met ‘stomatology’. Hier stonden meer dan 24 tandartsstoelen op een rij, gevuld met patiënten en dokters die hen op dat moment hielpen. Ik werd naar een kamertje erachter gebracht, waar eerst een jonge arts in mijn mond keek. Daarna kwam de afdelingsarts erbij, die goed keek, voelde en veel Chinees spraak. Ik verstond er niets van, maar de VIP Ward-begeleidster kon mij duidelijk maken dat men niet ging opereren, maar dat ik antibiotica zou krijgen om in te nemen.

Na even gewacht te hebben op het recept, vertrokken we met onze jonge arts naar weer een ander deel van het ziekenhuisterrein. Hier moest ik betalen voor de medicijnen, zo’n 80 Yuan, welke we daarna bij de apotheek ophaalden. In beide gevallen was ik erg blij met haar begeleiding, want ik zou geen idee hebben gehad van waar ik heen moest gaan en hoe de procedures werken in zo’n ziekenhuis.

Nadat we de medicijnen in ontvangst hadden genomen, gaf zij aan dat ik twee soorten antibiotica moest innemen. Twee keer daags 2 tabletten van elke variant voor de aankomende 6 dagen. Met die mededeling namen wij afscheid.

Infectie werd erger, niet beter

Omdat ik écht slecht ben in het slikken van tabletten, heb ik de grote capsules van één van de twee antibiotica’s opgelost in water en opgedronken. In de loop van de 2 dagen daarna verslechterde mijn toestand alleen enorm. Bij het minste of geringste kreeg ik pijn in mijn mond, dat zo pijnlijk werd dat ik met ijsblokjes de pijn moest verdoven. Ik kon mijn kaken nauwelijks van elkaar halen om mijn mond te openen. Dus, na het weekend zijn we gelijk weer naar het ziekenhuis terug gegaan. Mijn zwelling was ondertussen nog groter geworden, en toen de jonge vrouwelijke arts dat zag, schrok ze enorm en lachte nogal ongemakkelijk. Ze belde gelijk weer met de afdelingsarts en we konden meteen naar hem toe. Ik moest eerst wel weer 150 Yuan betalen.

Als we weer bij onze Chinese afdelingsarts van de ‘stomatology’ zijn aangekomen, tast en voelt deze nog een keer goed in mijn mond en rondom mijn speekselklier. Inmiddels had ik op Google Translate ook enkele zinnen klaargezet zoals ‘ik kan geen capsules slikken, dus heb ze opgelost in water’ en ‘ik heb heel veel pijn bij eten en drinken in mijn mond, waarschijnlijk zijn het zweren?’ De arts handelde snel en ik kreeg te horen dat ik dezelfde dag nog antibiotica via het infuus zou ontvangen. Ook de dag erna moest ik terugkomen voor een infuus met antibiotica. Met het slikken van de pillen kon ik gelijk stoppen.

Hierna gingen we weer met onze jonge arts op pad door het ziekenhuis. De eerste stop was weer een balie om te betalen voor de medicijnen. Nu moest ik fors meer betalen, zo’n 300 Yuan. De medicijnen haalden we dit keer ook bij een andere apotheek op en daarna liepen we door naar de spoedeisende hulp. Daar op de eerste etage bevindt zich een ‘infusion’-afdeling.

In een grote zaal met meer dan 100 stoelen ontvangen hier mensen hun infuus met medicijnen. De jonge arts hielp ons met het aanmelden bij de centrale balie, waar we een deel van mijn net opgehaalde medicijnen inleverde. Daarna gaf ze aan dat we een stoel moesten zoeken en wachten op aanwijzingen. Vervolgens liet ze ons alleen.

Ontvangen van infuus in Chinees ziekenhuis

Op de afdeling word je opgeroepen (ik kon mijn naam op het grote scherm zien) om het infuus te laten zetten. Je gaat dan naar een tafeltje waarachter een verpleegster zit. Zij bindt je arm af en zet de naald in je hand. Vervolgens geeft zij je het infuus, welke je hoog moet houden, en daarmee loop je terug naar je stoel. Daar hang je het infuus aan een standaard, en dan is het wachten. Wanneer het infuus klaar is, komt een verpleegster je infuusnaald eruit halen en kun je gaan. Zoals met alles tot nu toe, ging het heel snel, netjes en zeer efficiënt. Men gebruikte scanners om te controleren of ik wel de juiste medicijnen kreeg.

De volgende dag ging ik terug met de rest van mijn medicijnen naar dezelfde afdeling en kreeg ik het tweede infuus. Beide keren nam het zo’n 1,5 uur om beide medicijnen via het infuus naar binnen te werken. De tweede keer hadden we dan ook wat te drinken en te eten bij ons.

Omslagpunt – blijven of teruggaan?

Deze aanpak had succes. Langzaam voelde ik me beter worden. De pijn in mijn mond nam af, de speekselklier werd al ietwat kleiner en ik had minder last van dikke slijm. Toch moest ik nog een besluit nemen, want inmiddels was ik behoorlijk verzwakt en zeker nog niet helemaal beter. Misschien was er wel meer aan de hand dan alleen een verstopte speekselklier en een infectie. Online vind je natuurlijk allerlei zorgwekkende berichten over wat het nog meer kan zijn.

Het feit dat we geen Engels met de artsen in het staatsziekenhuis konden praten, maakte dat ik onzeker werd of we wel in China moesten blijven. De afdelingsarts in het staatsziekenhuis had wel duidelijk aangegeven dat ik in Nederland naar mijn eigen arts moest gaan, en keek vertwijfeld toen ik aangaf dat we nog een maand in China wilden blijven.

Bezoek aan privékliniek

Om een goed besluit te kunnen nemen, besloot ik om voor een consult naar een privé-kliniek te gaan en daar met een arts te overleggen, in het Engels. Columbia kliniek is een bekende privékliniek, die onder andere in Shanghai actief is. Deze naam kregen we wederom van onze gastheer, en diens advies hebben we weer overgenomen.

Bij aankomst werden eerst mijn basislichaamsfuncties gemeten, zoals gewicht, lengte en bloeddruk. Daarna werd ik binnengelaten bij een vrij jonge mannelijke arts. Ik gaf aan dat wij graag wilden overleggen en advies wilden. Ik voelde me al wat beter, maar had nog een aantal vragen. Ik liet hem ook de recepten en onderzoeksresultaten van mijn ziekenhuisbezoek zien.

Zijn Engels was goed, maar zijn uitspraak behoorlijk beroerd, dus vaak moesten we toch nog raden wat hij zei of nog een keer navragen of we het goed hadden begrepen. Hij nam wel een goede amnesie af, en concludeerde dat de pijnen in mijn mond afkomstig waren van mijn speekselklieren. Hij legde goed uit wat er aan de hand was, en kon mij gerust stellen over het gebeuren in mijn mond. We besloten dat het goed was om nog even een bloedtest te doen om te zien of de bloedwaardes inmiddels ook waren verbeterd.

We werden weer teruggebracht naar de kamer van de verpleegster die mijn basislichaamsfuncties had gemeten en dit keer werden er twee buisjes bloed uit mijn arm afgenomen. Een half uurtje later konden we terugkomen bij de arts, die inmiddels ook zelf nog wat onderzoek online had gedaan over het behandelen van een verstopte speekselklier.

Mijn bloedresultaten bleken een stuk beter te zijn. Hij raadde mij wel aan om nog een antibioticakuur van 9 dagen te nemen, gaf mij sterke pijnstillers mee voor als ik weer pijn had en een zalf om de huid rondom mijn speekselklier te verzachten.

De rekening was hierdoor wel gepeperd. In totaal betaalde ik 1300 Yuan voor dit bezoek, waarvan 500 voor de consultatie van de arts en zo’n 200 voor het bloedonderzoek, de rest was voor de medicijnen. Gelukkig kon ik er met mijn creditcard betalen.

Bij thuiskomst onderzocht ik de antibiotica die ik had gekregen. Deze bleek vooral effectief te zijn bij infecties in de sinussen. Daar had ik nu juist geen last van! Toen realiseerde ik mij dat een dergelijke kliniek allicht het meeste geld verdient met de verkoop van medicijnen. Hij had mij echt teveel van alles meegegeven.

Het doel waarvoor we kwamen, hadden we wel bereikt. We hadden meer duidelijkheid gekregen over wat er mij scheelde, en een bevestiging gekregen dat ik inderdaad aan de betere hand was. Het was fijn om met hem in alle rust gesproken te hebben! We hebben uiteindelijk toch zo’n 2 uur in de kliniek doorgebracht.

Lessons learned

In de dagen erna heb ik veel gegeten en vooral eten waar ik zin in had! Dat hield onder andere in dat ik een zak met chips heb opgegeten, gewoon voor de energie. Ik knapte daardoor snel weer op, maar bleef nog wel een tijdje zwak. We hebben toen ons reistempo ook aangepast en het rustiger aangedaan.

Ik heb mijn lesje geleerd en zal in vervolg niet meer mijn jetleg negeren, en mijn dieet 100% omgooien. Vooral de vermoeidheid en het gebrek aan fruit en yoghurt heeft mij waarschijnlijk de das om gedaan, waardoor mijn weerstand daalde en ik vatbaar werd voor een bacteriële infectie.

Mijn speekselklier is tijdens het schrijven nog steeds een klein beetje opgezwollen, maar ik heb er geen last van. Wel heb ik al een afspraak gemaakt met mijn huisarts in Nederland. Het was namelijk niet de eerste keer dat deze speekselklier verstopt raakte.

Privékliniek of staatsziekenhuis

Privéklinieken en zogenaamde Internationale Centra zijn misschien wel de beste keuze als je in China naar een arts moet. Vooral omdat men daar Engels spreekt. Houd er wel rekening mee dat ze niet altijd over alle relevante apparatuur beschikken of alle specialisten in huis hebben. Daarvoor moet je dan naar een andere kliniek of andere arts gaan. Voor de meest voorkomende ziektes als diarree, griep en verwondingen na een valpartij kun je er uiteraard perfect terecht.

Toch ben ik ook wel onder de indruk van het staatsziekenhuis dat we hebben bezocht in Wuxi. Gezien de hoeveelheid patiënten die een staatsziekenhuis behandelt, is er veel kennis aanwezig bij de artsen. De VIP Ward medewerkster zal je ook naar de betere artsen brengen, maar helaas kun je met de artsen niet in gesprek gaan over je ziekte. Ook zijn de vertaalvaardigheden van de VIP Ward medewerkster daarvoor vaak te beperkt. Ikzelf was onder de indruk van de efficiëntie van het ziekenhuis, alsmede de daadkracht. Je wilt er niet opgenomen worden, want dan moet je voor je eigen eten en drinken zorgen, maar voor consultatie lijken ze mij een goede optie. Plus, ze zijn een heel stuk goedkoper.

Wat je ook doet als je ziek wordt tijdens je verblijf in China, ga niet alleen naareen arts en neem je tijd om in ieder geval te begrijpen wat er wordt gezegd. Verder controleerde ik ook altijd de werking van de medicijnen online, voordat ik ze innam. En bij onduidelijkheid stelde ik dezelfde vraag net een beetje anders of op een andere moment.

Neem wel voordat je naar een arts gaat, altijd eerst contact op met je zorgverzekering (en/of reisverzekering). Doe je dit niet, dan krijg je waarschijnlijk de gemaakte kosten niet vergoed. Soms kan je verzekering ook een advies geven over welke kliniek het beste is, immers je bent niet de eerste die ziek wordt in China. Mijn verzekeraar had bijvoorbeeld wel adressen in Shanghai die ze konden aanbevelen.

In ieder geval herstelde ik voldoende om in China te kunnen blijven, en te genieten van dit bijzondere land.

Update: Nadat ik mijn declaratie had ingediend bij mijn zorgverzekeraar, bleken vrijwel al mijn kosten onder 'eigen risico' te vallen. Ik kreeg alleen de consultatie van de arts in het ziekenhuis uitbetaald. Mijn consult aan de privé-kliniek viel geheel onder het eigen risico, vanwege het feit dat het een extramurale BV was. 
Heb je ook een reisverzekering afgesloten die medische kosten dekt,dan zou je die kosten die onder het eigen risico vallen eventueel nog via deze verzekering vergoed kunnen krijgen. 

Kapelka Travel Magazine – China

Wil je deze informatie nog een keer rustig teruglezen? Misschien samen met de andere reisartikelen over China, die hier online zijn gepubliceerd?

Klik dan op de onderstaande foto om de digitale versie van Kapelka Travel Magazine te bestellen met 6 artikelen over China.